HRÍFA

enthral,

* * *

(hríf; hreif, hrifum; hrifinn), v.

1) to catch, snatch (hrífa til e-s);

hrífa við, to take hold, to grip (kasta akkerum, ok hrífa þau við, um síðir);

impers., hríft við, it takes effect, it turns out well;

2) to scratch (hann lét hrífa sér með kömbum).

* * *

hreif, hrifu, hrifinn, [prob, from the same root as hrifsa, cp. Engl. to rive]:—to catch, grapple; kasta akkerum, ok hrífa þau við um síðir, Bs. i. 423; en nokkuð bægði allstaðar svá at hvergi hreif við, Gísl. 125; þá hét hann á heilagan Jón biskup … ok hreif þegar við, Bs. i. 197; hann reist þeim seiðvillur með þeim atkvæðum, at þeim hrifi sjálfum seiðmönnum, Fas. iii. 319; hann hrífr þá til hlustanna, Fs. 146: rare in old writers, but freq. in mod. usage: also in a metaph. sense, to affect, to move, touch, stir into a passion, hrifinn, part. moved, enthusiastic, etc.